Vrijdagochtend, de zon lijkt door de bomen te waaien, maakt glinsterende patronen op verweerde stenen. Ik kijk om mij heen, de Ecokathedraal. Daar sta ik dan tussen organische vormen, ontstaan door mensenhanden, geholpen door de fluistering van de natuur.

Samen met Peter Wouda van Stichting Tijd loop ik over een smal pad, slingerend, het ligt daar alsof het er altijd heeft gelegen, nooit ontworpen is! Toch heeft iemand hier de eerste steen gelegd. Waarom, met welk doel? Om iets te bestendigen, ergens te gaan, misschien om ergens te komen? Als we stil staan op een hoogte, hoor ik dat dit ooit weiland was. Grasland, plat, misschien voorzien van Friese koeien, die niet gehinderd door welk inzicht dan ook, melk maakte. Eigenlijk zonder dat ze het wisten bezig waren aan de basis te staan van kaas.

Peter wijst mij op de ‘olifantenpaden’ die door het gebied lopen. Paden ontstaan door de voetstappen van mensen die op weg waren. De kortste weg vonden en zo sporen maakte door de tijd. Ik draag al jaren geen horloge meer, maar als ik kijk naar de bouwwerken, de fundamenten van een groeiende Ecokathedraal, voel ik de tijd verstillen. Hier heerst geen kloktijd, hier regeert innerlijke tijd, de natuurlijke tijd. Hier ligt de kracht van jaren, een visie, een bouwwerk gestart door Louis Le Roy.

Ik zie het water van een kronkelende beek, rustplaatsen van dieren, hoor geluiden die nergens anders te horen zijn. Hier klinkt mijn eigen hartslag, tikt de eenheden van mijn tijd.

Een bijna mythische plek, zeg ik tegen Peter. Ik corrigeer mijzelf ogenblikkelijk….nee, het is een mythische plek. Prachtig hoe Louis le Roy hier ooit begonnen is, jarenlang stenen gelegd heeft, verplaatst heeft. Niet een dag, niet een week, maar decennia. Gewoon omdat het zo was. In de wetenschap dat hij begon, zonder het einde te kennen. Eerst maar eens doorbouwen tot het jaar drieduizend….en dan zien we wel.

En dat is het, op het moment dat tijd geen kloktijd meer hoeft te zijn, maar gedragen wordt door innerlijke tijd, ontplooit zich een creativiteit, die niet gebukt gaat onder planningen en budgetten. Het hoeft niet af, zelfs niet in een leven. Het mag voortduren, het mag ontstaan!

Ik zie de krachtige fundamenten van de Ecokathedraal. In gedachten zie ik vormen ontstaan, ontmoetingplaatsen, hoor zachte stemmen in dialoog, zie beelden van mensen en dieren zo rond het jaar 2786, nog steeds bouwend, verder creërend op basis van die eerste stenen die doelbewust geplaatst werden rond 1962.

Prachtige plek om te voelen, de menselijke maat terug te zien keren in de openbare ruimte, de maakbaarheid, samen met de natuur, in al onze beperkingen. Zelfs binnen dit uur verandert het licht de ruimte, maakt andere vormen zichtbaar, kneedt de werkelijkheid. In gedachten verzonken loop ik terug en voel de mystiek van meer dan een levenswerk, een tempel voor de tijd!

Het was mij weer een waar genoegen!

_{Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Hems Zwier}